Frá mínum bæjardyrum séð.

Í uppvexti mínum man ég varla eftir að hafa heyrt minnst á kynferðislega misnotkun, enda var það orð ekki einusinni til í þá daga. Ég er fædd eftir miðja síðustu öld, þegar ég var unglingur hlustuðum við á Zeppelín, Deep Purple, Bob Dylan o.s.frv, við rétt náðum í rassinn á hippatímanum og lífið var blómum stráð og frelsið algjört. Við trúðum að Víetnamstríðið markaði endalok allra stríða í heiminum eftir þau hroðalegu mistök yrði bara ást og friður.

En aftur að kynferðislegri misnotkun, jú við heyrðum talað um ógeðslega kalla sem káfuðu á ungum stelpum og okkur fannst þær 'algjörar mellur' að 'leyfa' þeim að káfa á sér, skilningurinn náði nú ekki lengra í þá daga. Við heyrðum líka um dónakalla sem væru berir undir frakkanum og væru að flassa ef þeir mættu konum á förnum vegi og þegar vinkona mín leigði á Laugaveginum stóð oft allsber kall í glugganum í bakhúsinu og beraði sig. Svo var svona dónakall á Óðinsgötunni sem var að sýna sig, lengra náði nú dónaskapurinn ekki.
Við lifðum semsagt í veröld þar sem ekkert svona ljótt viðgekkst eins og kynferðisleg misnotkun, og sifjaspell voru bara til í bókum og kannski í útlöndum, eða hvað?
Ég byrjaði að búa og eignast börn á áttunda áratugnum og það var ekki fyrr en í byrjun þess níunda að ég las viðtal við konu sem hafði starfað í Svíþjóð við að taka á móti fólki sem hafði orðið fyrir kynferðilegu ofbeldi í æsku og ég man ég hugsaði, svona eru þá andskotans Svíarnir, en í viðtalinu sagði hún einnig að svona lagað væri talsvert algengt og hér á landi væri þetta örugglega ekki öðruvísi en í öðrum löndum. Ég man ég fylltist hryllingi við þessa staðhæfingu hennar, nei hugsaði ég það getur ekki verið, ekki á Íslandi!
Annað kom í ljós, ég hafði rangt fyrir mér því miður og í dag efast ég ekki um tilurð kynferðisbrota gegn börnum.
Það tekur langan tíma að komast yfir vanmáttinn, reiðina, og vonleysið sem hellist yfir þegar hver sagan á fætur annarri um misnotkun og ofbeldi á börnum lítur dagsins ljós, það er erfitt að treysta og auðvelt að dæma.
Við megum samt engann tíma missa við það að hjálpa þeim sem hafa orðið fyrir misnotkun, því eins og fram hefur komið hjá þolendum sem unnið hafa í sínum málum með hjáp þeirra sem við það starfa, er hægt að öðlast gott líf þrátt fyrir allt.
Það er gleðilegt hve margir hafa stigið fram og sagt frá, og eru örugglega búnir að hjálpa öðrum í sömu sporum með frásögnum sínum, en jafnframt sorglegt til þess að hugsa að við erum einungis að sjá toppinn á ísjakanum.